To Γραμματικό «πνίγηκε» στο αίμα

Εισβολή με αίμα για το ΧΥΤΑ

«Είδαμε τη χούντα να επιστρέφει ξανά με τα ίδια μας τα μάτια!». Η κραυγή απόγνωσης των κατοίκων του Γραμματικού, μετά την αποτρόπαια «επίθεση» των ΜΑΤ το πρωί της Τρίτης, σοκάρει, περισσότερο ίσως και από το φωτογραφικό ντοκουμέντο που δημοσιεύει σήμερα ο «ΔΗΜΟΤΗΣ», για τη χειρότερη, ίσως, επίδειξη ισχύος – μέσω της χρήσης ωμής βίας – του ελληνικού κράτους απέναντι στους πολίτες της Ανατολικής Αττικής.




Ακόμη και σήμερα, λίγοι ίσως έχουν συνειδητοποιήσει ακριβώς τι συνέβη στο Γραμματικό πριν από μερικές δεκάδες ώρες. Τα τηλεοπτικά κανάλια – που καλώς ή κακώς έχουν φτάσει στο σημείο να διαμορφώνουν ακόμη και συνειδήσεις στη σύγχρονη Ελλάδα - φαίνεται ότι… άργησαν τα ξυπνήσουν και δε βρίσκονταν στο «Μαύρο Βουνό» τη στιγμή των επεισοδίων, και στα ρεπορτάζ τους υπήρχαν μόνο εικόνες από τα… μεθεόρτια που ακολούθησαν την «εισβολή» των αστυνομικών δυνάμεων. Κι όμως, στο Γραμματικό ζήσαμε έναν πραγματικό πόλεμο. Μία μάχη σώμα με σώμα ανάμεσα σε ανθρώπους κάθε ηλικίας που προσπαθούσαν να προστατεύσουν τις περιουσίες τους και να διαφυλάξουν το περιβάλλον στο οποίο ζουν, και σε αστυνομικούς που ήταν αποφασισμένοι να εφαρμόσουν τις εντολές τους, ακόμη κι αν έπρεπε να «χτυπήσουν» στο ψαχνό.

Ο «ΔΗΜΟΤΗΣ» επέλεξε να αντιδράσει σήμερα συνειδητά στη δικτατορική επίδειξη δύναμης της ελληνικής κυβέρνησης στο Γραμματικό. Χωρίς μισόλογα, χωρίς περικοπές δημοσιεύει σήμερα με κάθε λεπτομέρεια, εικόνες που ντροπιάζουν την ανθρώπινη υπόσταση. Ταυτόχρονα ως ελάχιστη ένδειξη συμπαράστασης στους κατοίκους του Γραμματικού, κυκλοφορεί σήμερα με μοναδικό πολιτικό θέμα την «εισβολή» στην κοινότητά τους.

Απέναντι στις ασπίδες και τα δακρυγόνα των ΜΑΤ, ο «ΔΗΜΟΤΗΣ» επιχειρεί σήμερα να υψώσει τη δική του δημοσιογραφική ασπίδα προστασίας στους απεγνωσμένους κατοίκους του Γραμματικού. Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει…



Φρίκη κι αποτροπιασμός Οι εντολές που είχαν πάρει οι άνδρες των ΜΑΤ σαφείς και ολοφάνερες: «μη σταματήσετε εάν δεν εγκατασταθούν τα μηχανήματα στο χώρο που θα γίνει ο ΧΥΤΑ.

Κάντε ό,τι χρειαστεί. Στην ανάγκη σπάστε στο ξύλο τους «παλικαράδες» προς παραδειγματισμό»! Δεν μπορεί να έγινε διαφορετικά! Είναι σίγουρο ότι, οι αξιωματούχοι είχαν δηλώσει ξεκάθαρα τις προθέσεις τους στα όργανα «κρούσης». Ήταν προφανές σε όσους παρακολουθούσαν ή συμμετείχαν στα επεισόδια! Οι κάτοικοι έστηναν συνεχώς μπλόκα, στα σημεία διέλευσης των εισβολέων. Τα ΜΑΤ εμφανίζο νταν, πλήρεις εξοπλισμού (γκλομπς, δακρυγόνα, μάσκες) και παραταγμένα κατά μήκος, έσπρωχαν τον κόσμο να φύγει από τη μέση, ελευθερώνοντας το δρόμο για τους εργολάβους. Όσοι από το πλήθος αντιστέκονταν, 3 – 4 ή και περισσότεροι αστυνομικοί στρέφονταν εναντίον τους, ασκώντας ωμή βία! Τα χτυπήματα ήταν μανιώδη, «τυφλά» και τόσο άγρια που τα πρόσωπα γέμιζαν αίματα και τα σώματα μώλωπες! Όσοι δε, έβλεπαν να πέφτει τόσο ξύλο κι ένιωθαν τον πόνο των χτυπημένων, αν και οργίζονταν περισσότερο, αισθάνονταν αδύναμοι ν’ αντιμετωπίσουν τους οπλισμένους άνδρες. Η βιαιοπραγία αποδεικνυόταν «θαυματουργή»… με μία μόνο διαφορά: εκείνες τις στιγμές, οι ασκούντες τη βία δε συνειδητοποιούν πόσο πολύ ηρωοποιούν εκείνους που κακοποιούν!

Δακρυγόνα…

Το ζήτημα για τους αστυνομικούς και τους αξιωματικούς που συντόνιζαν την επιχείρηση ήταν ότι, ο κόσμος επέμενε! Κι ακόμα κι αν χτυπούσαν μερικούς και με τον τρόπο αυτό, κατάφερναν να τους σταματήσουν, δεν ήταν δυνατό βεβαίως, ν’ αρχίσουν να βαράνε όλον αυτόν τον κόσμο! Όχι ότι, θα είχαν… ηθικούς ενδοιασμούς (κάτι που φάνηκε άλλωστε) αλλά ήταν πρακτικώς, αδύνατο.

Όσο θα ήταν απασχολημένοι με το να δέρνουν κάποιους, οι υπόλοιποι θα περνούσαν και θα στέκονταν μπροστά από τις μπουλντόζες που ακολουθούσαν! Έπρεπε λοιπόν, να βρεθεί τρόπος μαζικής απώθησης! Κι ο τρόπος είναι γνωστός κι εύκολος για τα ΜΑΤ: η χρήση χημικών! Μη φειδόμενοι τις ποσότητες, οι αστυνομικοί έριχναν χημικά κάνοντας την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Τα μάτια έτσουζαν, δάκρυα έτρεχαν και ο πόνος ήταν αφόρητος λες και χιλιάδες καρφιά τα τρυπούσαν!

Το πλήθος αναγκαστικά οπισθοχωρούσε πανικόβλητο! Έτρεχε μισότυφλο προσπαθώντας να βρει καθαρό αέρα ν’ αναπνεύσει, αφού ο αέρας δυσκολεύοταν να περάσει στα πνευμόνια.

Ηλικιωμένοι κυρίως, έπαθαν κρίσεις δύσπνοιας κι έφυγαν οριστικά, είτε για τα σπίτια τους είτε για κάποιο φαρμακείο είτε για το Κέντρο Υγείας!

Όλοι οι άλλοι όμως έμειναν κι αντάλλαζαν μεταξύ τους, οδηγίες για το πώς ν’ αντέξουν περισσότερο στα δακρυγόνα. Ούτε ο καιρός ήταν συμπαραστάτης των ξεσηκωμένων πολιτών, αφού ο ήλιος έκαιγε ανελέητα και η απίστευτη υγρασία χειροτέρευε τα πράγματα! Κι ενώ τις προηγούμενες ημέρες, η καλοκαιρινή μπόρα αντικαθιστούσε τον καυτό ήλιο έστω και λίγες ώρες μετά το μεσημέρι, την «καταραμένη» αυτή Τρίτη, δεν έκανε την εμφάνισή της. Όποιος ανέβαινε στα μπλόκα, κουβαλούσε και τσάντες με παγωμένα νερά και τα μοίραζε στους συγκεντρωμένους.

Τα μπλόκα βέβαια ήταν διάσπαρτα σε διάφορα κομβικά σημεία, περιμετρικά του «Μαύρου Βουνού» και όσοι πηγαινοέρχονταν κουβαλώντας νερά προσπαθούσαν να δροσίσουν και ν’ ανακουφίσουν όλους τους συμπολίτες τους, όπου κι αν στέκονταν! Οι συνθήκες απαιτούσαν αλληλεγγύη κι ενότητα. Ο κόσμος λειτουργούσε λες και ήταν ένα πρόσωπο! «Ρίχτε νερό στο πρόσωπο! Θα περάσει! Μην τρίβετε τα μάτια!

Μη βάζετε τα χέρια στο πρόσωπο! Καλύπτε τις μύτες και τα στόματα με μαντήλια! Αλοίψτε την περιοχή γύρω από τα μάτια με βαζελίνη!». Οι πιο «έμπειροι» σε τέτοιες καταστάσεις έδιναν απλές, πρακτικές συμβουλές στους... σοκαρισμένους και κατατρομαγμένους «πρωτάρηδες» που προς στιγμή, πίστεψαν πως θα τυφλωθούν για πάντα ή πως θα πρέπει πλέον, να κυκλοφορούν με μάσκες οξυγόνου! Το σκηνικό του τρόμου είχε μόλις στηθεί…